Vanlife #7: de reis naar binnen

De afgelopen dagen heb ik weinig ondernomen. Ik had behoefte aan rust en tijd om naar binnen te keren. Op het terras van de woning waar ik op mag passen hebben ik uren zitten haken terwijl ik ondertussen verschillende luisterboeken heb zitten luisteren. Doordat ik eerder dit jaar een paar keer een ontsteking aan mijn oog heb gehad is het snel vermoeid. Voordat ik vertrok uit Nederland heb ik een abonnement genomen op Storytel en dat bevalt me erg goed. Een van de boeken die ik de afgelopen dagen heb teruggeluisterd is Heks, van Susan Smit. Een boek dat ik zo'n 20 jaar geleden heb gelezen en de oude religie op mijn pad heeft gebracht. Het was interessant het nu opnieuw te lezen/luisteren nu ik zelf ondertussen alweer ruim 10 jaar geleden ook het pad van heks worden, bewandeld heb. Al is dat op een andere manier gegaan, ik herkende de punten die me destijds de trigger gaven om me verder in de oude religie te verdiepen. Het was als thuiskomen bij mezelf. Maar ik besef dat ik de afgelopen jaren wat ben afgedwaald door alle drukte van het dagelijkse leven. Veel dingen ben ik onbewust gaan doen. Niet altijd met even veel aandacht. Maar nu ik hier in alle rust op de heuvel zit, een beetje afgesloten van de bewoonde wereld, ga ik ieder dag weer meer de verstilling in om dichter bij mijn kern te komen. En wordt ik me steeds bewuster van wat ik nog wel wil of juist niet meer.

In mijn vorige blog deelde ik al dat ik er moeite mee heb dat ik hier niets mee krijg van de herfst. Ik ben me er hier bewust van geworden hoe belangrijk het voor mij is in het ritme van de seizoenen te leven zoals een heks dat doet. Maar misschien is het ook niet afhankelijk van wat er buiten je om gebeurt, maar juist binnen in je. En is dat wat ik mag leren.

Want dankzij de regen die er de afgelopen twee weken is gevallen, lijkt het wel alsof het hier lente is. De struiken die dor waren en dood leken toen ik hier een maand geleden aankwam beginnen weer uit te lopen. Schildpadden zijn nog niet in hun winterslaap, (die van de foto vond Puck tijdens een van onze wandelingen), en vandaag trof ik zelfs een paar rupsen aan in de struiken. Daarnaast fladderen er steeds meer vlinders rond de afgelopen dagen. Ook de vogels zijn druk waardoor ik, mede dankzij het overwegend zonnige weer, toch echt een lentegevoel krijg. Heerlijk natuurlijk, maar ook verwarrend. Maar ze zeggen niet voor niets, bewustwording is de eerste stap.

Wanneer ik mijn dubbele gevoelens over de herfst en lente deel op sociale media krijg ik allerlei verschillende berichten. Sommige mensen herkennen zich erin, anderen vinden dat ik vooral dankbaar moet zijn of zeggen dat ik het had kunnen verwachten. Wat die laatste opmerking betreft, ik heb mijn gevoel gevolgd toen ik de kans kreeg hier naar toe te gaan. Die stap, de reis hier naar toe, de tijd hebben om op deze mooie plek tot rust te komen, te kunnen genieten van de prachtige regio. Er is geen goed of fout, een verkeerde keuze of spijt. Nee ik ben enorm dankbaar dat het universum dit op mijn pad heeft gebracht en dat ik zo duidelijk mag voelen hoe dat voor mij is. Wat belangrijk voor mij is. Ik ben op de plek precies zoals het de bedoeling is en door al mijn ervaringen en gevoelens te delen krijg ik er alleen maar meer bewustzijn op.

Doordat ik volgend jaar weer opnieuw na ruim 9 jaar oma mag worden, ben ik veel aan het haken geweest de afgelopen weken. Haken is voor mij een manier van mediteren, mijn hoofd leeg maken. Een creatief proces. Het helpt me om naar binnen te gaan en nog beter naar mijn intuïtie te luisteren. Stappen die ik mag gaan zetten. Bijvoorbeeld door mijn spirituele kant meer te mogen uitdragen.

Voordat ik vertrok had ik al het gevoel dat ik een deel van mijn tarotkaarten mee moest nemen op reis. Inmiddels heb ik al voor tientallen mensen een kaart mogen trekken en een boodschap door mogen geven. Ik wordt daar echt blij van. Zo blij dat ik besloten heb me aan te melden om als spiritueel coach voor een online platform te gaan werken. Doordat ik mijn tijden zelf bepaal is het ideaal om te kunnen combineren met mijn huidige manier van leven. Het is fijn anderen op deze manier te kunnen en mogen helpen met mijn kennis en gaven en ik leer er zelf ook weer van. Ik heb er super veel zin in om te beginnen maar het was duidelijke dat ik, voordat ik echt kan beginnen, zelf nog even het nodige mocht gaan loslaten. Er waren nog wat hobbels op de weg die genomen mochten worden voordat ik live kan gaan.

Templo Hippie Miguel Angelo trok me meteen al aan als plek om er heen te gaan toen ik ontdekte dat het redelijk in de buurt was. Sinds ik hier ben plan ik mijn uitstapjes niet maar voel aan wanneer het er tijd voor is. Zo besloot ik 31 oktober dat het tijd was om Mojácar, het witte dorp op de berg waar ik vanaf het terras waar ik verblijf op uit kijk, te bezoeken. Een dorp waar je overal de Indalo Man tegen komt, een beschermer tegen het kwaad. De Indalo Man is gevonden als grottekening in de regio van Andalusië. Ik voelde me er erg door aangetrokken en kon het dan ook niet laten er een hanger voor mezelf van te kopen. En eerlijk is eerlijk, het is beslist een prachtig dorpje. Of het echt een van de mooiste is van Spanje zoals wordt beweerd, dat weet ik niet. Maar ik ben blij dat ik de tijd heb genomen er naartoe te gaan. En ben blij met mijn Indalo man.

De dinsdag erna voelde ik dat het eindelijk tijd was om naar Templo Hippie Miguel Angelo. Ik had gelezen dat er een kunstwerk van stenen is gemaakt. Voor mij voelde het echter meer als een tempel. Die ochtend voelde ik dat ik zelf ook stenen mocht meenemen om aan het kunstwerk toe te voegen zoals velen al hebben gedaan. Tijdens de ochtendwandeling met de honden verzamelde ik wat stenen, maar ook slakkenhuisjes die hier in grote getalen liggen en deed alles in mijn rugzak. De weg er naar toe was werkelijk schitterend. Hij kronkelde door de bergen heen langs de kust en onderweg waren en meerdere plekken waar je kon stoppen om te genieten van een adembenemend uitzicht. Een echte parkeerplaats was er niet, maar langs een pad richting het strand kon je de auto kwijt. Vanaf de plek waar ik de bus kon laten staan was het even lopen maar al snel was ik enorm onder de indruk wat ik daar aantrof. Dit waren niet zomaar wat stenen die op elkaar waren gestapeld. Dit was een energetische krachtplek mede dankzij de stenen maar ook de vele wensen en persoonlijke boodschappen die mensen er hebben achtergelaten.

Ik dwaalde tussen de bouwwerken door. Las berichten die waren achtergelaten en voelde dat ik de tijd mocht nemen om te mediteren. Met de tempel achter me, mijn gezicht gericht op de zon voelde ik wat ik te doen had die dag. In de vorm van een ritueel bouwde ik mijn stenen torentje en liet als offer een van mijn lievelingsstenen in de vorm van een hart achter.

Daarna begon ik aan de klim naar Torre del Rayo. Een toren op de rotsen die je vanaf het strand kon zien. Het was een behoorlijke klim naar boven. En tot mijn schaamte moet ik bekennen dat mijn uithoudingsvermogen te wensen overliet. De brandende zon werkte ook niet in mijn voordeel. Maar hoewel ik onderweg meerdere keren had bedacht dat ik mezelf niets hoefde te bewijzen en gerust terug kon gaan, liep ik door. Behalve de berg beklom ik, toen ik eenmaal boven was aangekomen, natuurlijk ook de toren zelf van waaruit je een schitterend uitzicht had. Ineens herinnerde ik mij het bekende fragment van Walter en Ingrid op de toren tijdens B&B vol liefde. Ik weet nog dat Ingrid vertelde hoe bevrijdend dat had gevoeld, om even lekker te schreeuwen. Dus besloot ik dit ook te doen. Ik gooide alles wat ik kon bedenken er uit. Er was toch niemand, maar dan nog. Dit is wat ik wilde doen en whauw wat luchtte dat op. Allerlei emoties kwamen naar boven. Ergens was ook wel een stemmetje van: stel iemand ziet of hoort je. Het: Doe maar gewoon en val niet op, waar de meeste van ons mee zijn opgegroeid. Hij mocht er zijn, ik nam hem waar, maar trok me er niets van aan. Dit is wat ik nu nodig had, waarna ik nog een oerkreet liet horen. Allerlei emoties kwamen naar boven. Verdriet, angst, trots, dankbaarheid. Ze mochten er allemaal zijn.

Via een ander smal pad liep ik weer naar beneden. Iedere stap die ik naar beneden zetten zei ik een mantra in mijn hoofd op. Aangekomen bij de splitsing twijfelde ik. Zou ik naar de bus gaan en terug of naar het strand en een duik nemen in de zee. Ik had wel niets bij me, maar zou door de wind en de zon snel genoeg opdrogen. Ik koos dus voor het laatste. Alleen een ouder stel lag een stuk verderop te zonnen. Verder was er niemand. Het strand lag bezaaid met edelstenen die in allerlei kleuren schitterde. Wat ontzettend gaaf. Dit verklaarde ook de intense energie die ik ervaarde. Ik klauterde over de stenen door de branding waarna ik me liet drijven in de zee. In gedachten spoelde ik de laatste restjes negatieve energie en alles wat ik niet meer nodig heb van me af. Ik dook een paar keer onderwater om zeker te zijn dat er niets kon achterblijven. Het voelde ontspannend, bevrijdend en heerlijk. Op een grote rots liet ik mezelf opdrogen in de zon terwijl ik genoot van het uitzicht. De zee, de stenen, alle elementen waren aanwezig. Ik ervaarde een enorm gevoel van verbondenheid met het universum. De natuur, in al haar puurheid.

Een aantal stenen vroegen om mijn aandacht en ik besloot ze mee te nemen als herinnering aan deze bijzondere reis. Die zoveel meer was dan een "toeristisch uitstapje".

Op het strand lagen de nodige lege plastic flessen. Iets dat ik hier helaas op vele plekken zie. Als dank en respect voor moeder aarde heb ik meegenomen wat kon en in de eerste de beste container gegooid. Ook tijdens mijn andere wandelingen neem ik regelmatig rommel mee. Alle beetjes helpen denk ik dan maar. Op die manier kan ik tenminste iets terug doen.

De dagen erna werd ik gedwongen rustig aan te doen. Mijn lichaam gooide als een vulkaan er nog aanwezige inwendige oude rommel uit. Het dwong me hierdoor te rusten, goed voor mezelf te zorgen, en te accepteren dat het is zoals het is. De oerkracht van de natuur. In zoveel verschillende vormen. We kunnen denken haar aan ons te kunnen onderwerpen, maar zij bepaald wat er gebeurd. Zij bepaald het ritme. Veroorzaakt chaos wanneer ze het zat is maar kan je ook koesteren en helpen wanneer je respectvol met haar omgaat. Met de chaos doel ik natuurlijk op de vreselijke overstromingen die er in Spanje zijn geweest. Zelf heb ik daar weinig van meegekregen en daar ben ik dankbaar voor.

Terwijl ik dit schrijf besef ik ineens dat de lente en herfst voor mij op een en dezelfde dag zijn samen gekomen. Want de herfst staat voor het loslaten van het oude, en de lente voor een nieuw begin. Ik kan alleen maar dankbaar zijn dat ik dat allemaal op deze fijne plek heb mogen ervaren. Maar het is goed zo en ik kijk er naar uit om morgen weer verder te kunnen reizen. Ik heb nog een aantal weken de tijd voordat ik weer in Nederland wil zijn om bij mijn familie te kunnen zijn voor verjaardagen en de feestdagen. Want ook al zet ik mijzelf nu op de eerste plaats, ik blijf daarnaast ook moeder, oma en dochter. :-)

Dank je dat je deze blog hebt gelezen. Geen vanlife reisverslag deze keer, maar een verslag van mijn persoonlijke reis naar binnen. Een reis die voor iedereen anders zal zijn. Maar misschien kan je er iets mee. En zo niet, ook helemaal prima natuurlijk.

Natuurlijk ben ik benieuwd wat je er van vind en of je er wel dan niets iets mee kan. Als dat niet hieronder lukt kan dat ook via een persoonlijk bericht of op sociale media. Al mijn foto's en de plekken waar ik tijdens mijn reis langskom zijn te vinden op Polarsteps , mocht je het leuk vinden om me daar te volgen.

Graag tot de volgende keer.

Ontspannen groetjes,

Corina Elzenaar