Vanlife #5: loslaten van het oude en opnieuw beginnen

Zo stelde ik het me voor. Werken vanachter mijn laptop in de natuur met een prachtig uitzicht. Maar is de werkelijkheid ook zo mooi?

Op 1 oktober was het dan zover. Ik ben in mijn bus gestapt aan het begin van een regenachtige dinsdagmiddag samen met mijn trouwe viervoeter Puck, en vertrokken. En hiermee liet ik mijn oude leven achter me en reed ik letterlijk een nieuw leven tegemoet.

Maar voordat het zover was moest er nog veel gebeuren. De afgelopen weken kwam ik echt tijd te kort. Zoveel spullen moesten worden uitgezocht. Ook op het werk was nog van alles te doen. Maar ik had besloten op 1 oktober te vertrekken en dat heb ik ook gedaan. Al had ik misschien beter nog even 1 of 2 dagen kunnen wachten. Er was nog wel het een en ander te doen. Maar aan de andere kant, dat zal ook altijd wel zo blijven.

Het laatste weekend voordat ik ben vertrokken was het Family time en zo heeft mijn kleindochter nog gezellig een nachtje bij me geslapen in de bus en heeft mijn collega een soort afscheidsdiner voor mijn familie gekookt in BlauwHemel waar ik de afgelopen 15 maanden met veel plezier heb gewerkt. Vrijwel iedereen waarmee ik heb samengewerkt de afgelopen maanden kwam nog even langs om gedag te zeggen wat me erg veel goed deed.

Daarna was het in Giethoorn nog uitzoeken geblazen en geregel van de laatste dingen. Op de dag van vertrek nog samen met mijn vader de gasfles vervangen. De tank met water gevuld en andere kleine dingen die erbij horen. En dan rijden en gaan.

Ondertussen ben ik al 6 dagen onderweg en ruim 1500 km verder. Toen ik vanmiddag naast mijn bus op een off-grit plek zat en een nieuw artikel voor Cirkelliefde aan het schrijven was. Voelde ik dat het ook weer tijd was om een blog te schrijven. Want ookal deel ik op sociale media en via polarsteps veel foto's en korte reisverslagen. In mijn blogs wil ik toch verder ingaan op de werkelijke ervaring. Hoe is het om als digitale nomade te leven? Waar ben ik al tegenaan gelopen? Welke inzichten heb ik gekregen?

Allereerst ben ik verrast over de hoeveelheid aan berichten die ik dagelijks ontvang. Veel mensen hebben blijkbaar dezelfde droom maar kunnen of durven niet de stap te zetten. Het is mooi om al die persoonlijke verhalen te lezen en fijn om te weten dat ik anderen kan inspireren. Door eerlijk en open mijn verhaal te delen. En niet mooier te maken dan het is. Ook ik zie de meeste geweldige beelden voorbij komen van anderen die in een bus of camper leven. Ze staan op de meest fantastische plekken en het lijkt wel dat het altijd mooi weer is. De realiteit is toch anders. Hoewel.... ;-) Ondanks dat ik al bijna tegen de Spaanse grens aan zit, heb ik nog steeds een trui aan zoals je kan zien. Alleen gisteren toen ik in Avignon was, was het lekker zonnig weer. Niet dat ik klaag hoor. Toen ik in mei in Frankrijk was heb ik van de 3 weken dat ik er was 3 dagen mooi weer gehad. En alleen de eerste dag heeft het behoorlijk geregend en vandaag een paar druppels. Dus ik ben al heel blij dat het droog is. En als ik het zo hoor ga ik echt richting de zon, dus gaat goed komen. En ook al zijn echt niet alle plekken waar ik sta idyllisch, er zitten zeker toffe plekken bij. En vergeet niet, ik ben nog maar net op pad.

Ik begin even met de vraag: Hoe is het om als digitale nomade te leven? Om eerlijke te zijn, dat digitale nomade gevoel is er nog niet. In die zin dat ik wel actief op sociale media ben, maar er nog niet mijn geld mee verdien. Dat heeft natuurlijk ook tijd nodig. Wel heb ik al leuke reacties gekregen op het geven van massages en ik moet even kijken of en op welke manier ik dat zou kunnen combineren. Ik vind de reis en alles bijhouden al pittig genoeg dus ga eerst maar even naar Andalusië en zie daarna weer verder. Wat betreft het nomade leven dat bevalt me prima. Ik vind het geweldig om steeds weer nieuwe plekken te ontdekken en heb in die paar dagen dat ik onderweg ben al heel veel gezien. Wel hou ik in gedachten dat het geen vakantie is en dat ik dus wel op mijn uitgaves moet letten. Maar ook zonder entree betalen is er genoeg te zien. Meer foto's over mijn stops met verhalen zijn te vinden op polarsteps.

Wat betreft het off-grit leven. Dat bevalt eigenlijk prima. Ik heb 4 dagen met gemak off-grit gestaan en had nog steeds genoeg stroom en water. Ik heb een tank van 50 liter en denk dat ik ongeveer 5 liter per dag gebruik. Even ter vergelijking, dat is een paar keer je wc doorspoelen. Mijn wc doorspoelen kan ik zo wie zo niet, want ik heb een compost toilet zoals ik eerder al schreef. En ook die bevalt prima. Al moet ik bekennen dat ik het zaagsel nog niet echt heb gebruikt. Als het kan gooi ik het biozakje gewoon weg. En ook de jerrycan met urine is overal makkelijk te legen. Ik vind het een stuk makkelijker en idd veel minder stinken dan de vloeistof van het chemisch toilet. Wel super handig hoor, alles altijd bij de hand te hebben. Ik ben nog al een rommelkont en heb altijd overal wat liggen. Dat bleek ook wel weer toen ik alles moest uitzoeken. In de bus is dat toch anders.

Wanneer je op reis bent ben je ook met hele andere dingen bezig dan in het "normale leven". Zo controleer ik dagelijks of ik nog genoeg stroom, water en diesel heb. Daarnaast bepaal ik waar ik wil gaan overnachten. Via Park4Night kan je super handig een plekje zoeken. Van gratis camperplekken tot campings, logeren bij de boer of op een plek in de natuur staan waar het mag. Alles wordt goed en duidelijk aangegeven. Nu ben ik vooral ook bezig hoever ik elke dag wil rijden. Maar dat is alleen omdat ik voor volgende week heb afgesproken in Andalusië te zijn. Ik zou me daar anders niet zo mee bezig houden en veel minder rijden. En gisteren ben ik bewust weer even naar een camping gegaan om te kunnen douchen. Ook iets wat niet kan in de bus. Gelukkig hadden ze er een goed douche zonder muntautomaat of drukknop op de camping waar ik was met ook nog eens een goede straal warm water, wat niet vanzelfsprekend is weet ik uit eerdere ervaringen. Dus dat was wel even optimaal genieten.

Op de vraag: Waar ben je tegenaan gelopen? Dat is toch wel het vele rijden. Het gevoel hebben dat ik iedere dag moet. Precies dat was nou net niet de bedoeling. Ik heb autorijden nooit leuk gevonden. Vandaar dat mijn eerste gedachte ook was om met het vliegtuig te gaan toen ik zag hoe ver Andalusië rijden was. Ik vind het behoorlijk vermoeiend. Eerst wilde ik ook nog zoveel mogelijk binnendoorwegen nemen. Heel mooi, maar mega intens. Veel schakelen, waar ik wat moeite mee heb. Veel bochten. Afremmen bij dorpen, hobbels waardoor alles rammelt in de bus. Daarom heb ik toch maar besloten om de tolwegen te nemen. Dit kost idd wel meer geld maar is meer ontspannen rijden en gaat een stuk sneller. Eerst voelde het een beetje als kiezen voor de makkelijkste weg. Ik kreeg reacties dat je meer ziet en kan genieten als je binnendoor gaat. En dat zal voor velen gelden. En misschien als ik meer tijd en rust had ook voor mij. Want zo heb ik het de vorige twee keer ook gedaan toen ik in Frankrijk was, maar nu voelt het anders. De bus is ook anders. En uiteindelijk kies ik ook voor mijn eigen veiligheid om het op deze manier te doen en geniet ik extra van de plekken waar ik kan overnachten. Dat is tevens denk ik ook wel een inzicht wat ik heb gekregen. Wat voor een ander geld hoeft niet voor mij te gelden. En het ene moment is het andere niet. Voor nu kies ik voor de tolwegen en dat voelt helemaal prima. En wat ik op de terugweg ga doen, zie ik dan wel weer. Voorlopig is mijn grootste uitdaging die 2400 km rijden. Ik vind het echt bizar als ik nu op de borden Barcelona zie staan. Vroeger, ruim 20 jaar geleden, durfde ik amper van Giethoorn naar Leeuwarden te rijden. Dat vond ik al spannend. En nu ben ik zelfs dwars door Lyon heen gereden. Al had ik toen ook wel weer een knoop in mijn buik en zweet onder mijn oksels (vandaar behoefte aan die douche ;-) . Maar he, ik deed het toch maar even. Kon trouwen ook niet anders, moest wel met de stroom mee, maar toch. Gewoon blijven ademen en niet in paniek raken als je ook nog door een tunnel blijkt te moeten. Ook iets waar ik echt de zenuwen van krijg. Maar ook dat ging prima. Nadat ik Lyon uit was ben ik even gestopt om een pauze te nemen. Ik denk dat dat wel het moment was dat ik, tot nu toe dan, het meest trots op mezelf was.

En dan moet ik het natuurlijk ook nog even over mijn trouwe, lieve viervoeter Puck hebben, voor wie reizen al helemaal nieuw is. De keren dat ik naar Frankrijk ben geweest was ze niet mee. En ik vond het best spannend hoe zij, maar ook ik zelf het zou ervaren dat ze mee ging. Maar ze doet het FANTASTISCH. Geduldig ligt ze naast me tijdens de rit en gaat graag op ontdekking op de plekken waar we komen. Ze blaft niet of is onrustig. Alleen als de wegen heel slecht zijn en alles in de bus rammelt. Maar dat vind ik ook niet zo fijn. Het is super gezellig haar erbij te hebben en ik ben mega dankbaar en voel me gezegend met zo'n trouw maatje naast me. Ook in dit geval is de Park4Night app weer handig, want ik heb het filter standaard staan op: honden toegestaan. Zo weet ik zeker dat ze welkom is.

Kortom, ik heb beslist geen spijt dat ik ervoor heb gekozen met de bus naar Andalusië te gaan. Want ja, het is pittig en vermoeiend, maar ook een geweldige, leerzame ervaring. Ik ben al uitdagingen met mezelf aangegaan die ik eerder niet voor mogelijk had gehouden. Het besef dat dit geen vakantie is maar mijn nieuwe leven, is nog niet helemaal ingedaald. Ik merk dat ik nog te veel in mijn hoofd zit. Al voel ik dat het iedere dag beter wordt. Dat ik meer rust krijg. Ze zeggen wel, het gaat om de reis, niet om de eindbestemming. In dit geval is Andalusië natuurlijk nog maar het begin. Het begin van een nieuw leven en een reis waarvan ik nog geen idee heb hoelang deze zal duren of waar ik uiteindelijk mijn echte eindbestemming zal gaan vinden. De tijd zal het leren. Go with the flow, en ondertussen lekker genieten van alles wat er op mijn pad komt. In Andalusië mag ik op een prachtig huis, met zwembad en vlak bij zee passen. Daar zal de rust echt wel gaan komen. Maar of het nomade leven zal blijven bevallen of dat ik toch heimweer krijg? De tijd zal het leren. Voor nu is het in ieder geval zeker wat ik er van verwacht had. Een droom die uitkomt, en als ik het zo mag lezen in de vele berichten die ik krijg. Een droom die velen hebben. Ik kan alleen maar zeggen. Ga het zelf ervaren! Je hoeft niet net als ik alles op te geven, maar kijk naar wat wel kan. Begin klein en verleg steeds je grens een beetje. Net als ik heb gedaan. Vergeet niet dat ik over deze stap ook jaren heb gedaan. Succes!

Dat was het weer voor deze keer. Leuk dat je mijn blog hebt gelezen. Tof als je even een reactie achter laat wat je er van vind. Volg ook mijn avonturen op instagram of facebook.

En graag tot de volgende keer.

ontspannen groetjes

Corina Elzenaar